Διαβάζουμε στα σημερινά Νέα τη συνέντευξη του πατέρα που έχασε το γιο του από έκρηξη βόμβας στην Αθήνα. Δυνατός λόγος ενός αξιοπρεπούς μορφωμένου ανθρώπου κι όχι ενός "αλήτη αλλοδαπού". Είναι δυνατόν να φερόμαστε ρατσιστικά σ' αυτούς τους ανθρώπους ή πρέπει να σκύψουμε με ενδιαφέρον στην περίπτωση του καθενός, να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, να τους αντιμετωπίζουμε ΟΛΟΥΣ ως ισότιμες μ' εμάς ανθρώπινες υπάρξεις, να βρούμε λύση στο πρόβλημα...
Στο Αφγανιστάν ήταν διευθυντής δύο δημοτικών σχολείων στο Γκάζνι, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά της Καμπούλ, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν. «Ακολούθησα την οικογενειακή μας παράδοση. Έγινα δάσκαλος όπως ο πατέρας μου που έφτιαξε τα δύο αυτά σχολεία. Οι Ταλιμπάν όμως δεν θέλουν την εκπαίδευση κι εγώ δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου και ακόμη περισσότερο τις κόρες μου χωρίς εκπαίδευση. Όταν ήρθαν οι Αμερικανοί πιστέψαμε πως είχαμε τελειώσει με τους Ταλιμπάν. Τον τελευταίο καιρό όμως απέκτησαν και πάλι δύναμη και η ζωή έγινε και πάλι εφιάλτης».
Δύο από τα κορίτσια της οικογένειας βρέθηκαν στο Ιράν με τη βοήθεια συγγενών, ένα άλλο στην Αυστραλία για να γλιτώσουν από την καταπίεση των Ταλιμπάν. Η οικογένεια Νατζάφι πούλησε όλα της τα υπάρχοντα και βρήκε μέσω Πακιστάν τους δουλεμπόρους που θα τη μετέφεραν στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας.
«Από τον πατέρα μου είχα μάθει πολλά για την ελληνική ιστορία και κυρίως για τον Μέγα Αλέξανδρο που στο Αφγανιστάν το όνομά του είναι πολύ σημαντικό. Όταν μαζέψαμε τα λεφτά είπα στην οικογένειά μου πως θα πάμε να μείνουμε στην Ελλάδα. Ήθελα τα παιδιά μου να μάθουν τη γλώσσα και να ζήσουμε σε μια χώρα που θαυμάζαμε για τον πολιτισμό της. Δυστυχώς αφήσαμε πίσω μας τις βόμβες πιστεύοντας πως είχαμε σωθεί, αλλά ο θάνατος μάς παραμόνευε στην Αθήνα».
Σχόλια