Σήμερα ένα "όνειρο" που είχα πραγματοποιήθηκε: μετά από πολλά χρόνια πήγα με το Θανασάκη στα βράχια που σκαρφάλωνα μικρός και αναρριχηθήκαμε μέχρι την πιο κοντινή σπηλιά (ad proximam speluncam!). Πάνω σ' αυτά τα βράχια μεγάλωσα, σ' αυτά είχα ανεβάσει το Θοδωρή και την Ελένη πριν από κάποια χρόνια (καμιά δεκαετία να πέρασε από τότε;), σ' αυτά επέστρεψα, αυτή τη φορά με τον μικρό της οικογένειας. Είχα κάποιον φόβο βέβαια για την κατάβαση (το πιο δύσκολο κομμάτι της αναρρίχησης: φοβόμουν μην φωνάξουμε την πυροσβεστική να μας κατεβάσει!), αλλά εν τέλει όλα καλά.
Σχόλια