Σπυρίδων Βλιώρας

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Μωραίνει Κύριος!

Νοεμβρίου 17, 2012

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Φωτογραφίες

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Απογοήτευση

Τελικά, το σχολείο με απογοητεύει συνεχώς και εξακολουθητικά. Τη Δευτέρα (26/10) που μας πέρασε, αφού ρώτησα τους μαθητές ενός τμήματος της πρώτης γυμνασίου για την προσεχή επέτειο και πήρα τις αναμενόμενες απαντήσεις για το Πολυτεχνείο που γιορτάζουμε μεθαύριο και τη χούντα και τους Τούρκους και το 1821 κι όλα μαζί έναν αχταρμά, άφησα κατά μέρος το μάθημα που είχαμε και σύντομα και περιεκτικά τούς μίλησα για τον 2ο Παγκόσμιο, τον Εμμανουέλε Γκράτσι, τον Μεταξά, το «Alors, c'est la guerre!» (…) την εαρινή επίθεση, την Κατοχή (στην Ελλάδα και ειδικά στην Καλαμπάκα), την πυρπόληση της πόλης μας, την απελευθέρωση, τον εμφύλιο. Τα γράψαμε στον πίνακα, τα εξηγήσαμε, ρωτούσαν, απαντούσα κ.λπ. Την άλλη μέρα, στην σχετική σχολική γιορτή, άκουσαν για τα γεγονότα, είδαν βίντεο και άλλο οπτικουακουστικό υλικό, φώναξαν Ζήτω! Και σήμερα, που ξανακάναμε μάθημα μετά την επέτειο και την ένδοξη παρέλασή τους, τους ζήτησα να μου πουν, γραπτώς, όσα θυμούνταν απ’ αυτά που είπαμε λίγες μέρες πριν. Εκτό

Χατζιδάκις ή Νίνο;

Τις προάλλες είχα βάλει στους μαθητές της Α' Λυκείου ν' ακούσουν μελοποιημένη ποίηση (όπως συχνά κάνω). Μεταξύ άλλων, ακούσαμε και αρκετά τραγούδια απ' τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Ενώ οι περισσότεροι παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και κάποιοι απλώς αδιάφορα (ωραία, χάνουμε μάθημα -Νεοελληνική Λογοτεχνία), ορισμένοι αντέδρασαν. "Α, κύριε, τι ύπνο μάς βάλατε ν' ακούσουμε; Δεν έχετε κάνα Νίνο;" Προσπάθησα κάτι να ψελλίσω για την αλλοτρίωση που έχουν υποστεί κυρίως από την τηλεόραση, καθώς και να υπερασπιστώ την επιλογή μου, μιλώντας σε μουσικό και λογοτεχνικό επίπεδο. Όταν κατάλαβα ότι προσπαθούσα να πείσω πως ο Χατζιδάκις είναι καλύτερος από το Νίνο, μούντζωσα τον εαυτό μου και σιώπησα. Μπορεί οι αντιδράσεις να ήταν από λίγους, γεννούν όμως μια απογοήτευση. Δεν πρέπει να επιτρέψω να με καταβάλει. Πρέπει οι καθηγητές να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε...

Χρόνια Πολλά!

Στον Θανασάκη, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δύο ετών ζωής. Να τα εκατοστίσει! (Μάλλον λίγα είναι τα εκατό σε παιδάκι τέτοιας ηλικίας: με τις εξελίξεις στην ιατρική, πρέπει ν' αυξήσουμε το όριο κατά πολύ!)

Από το Blogger