Ονοματοδοσία(ή: άλλαξε ο Μανωλιός...)

Συνεδρίασε σήμερα ο σύλλογος καθηγητών του Γενικού Λυκείου Καλαμπάκας, προκειμένου να αποφασίσει/εισηγηθεί το όνομα που θα έχει το σχολείο από δω και στο εξής, σύμφωνα με την εγκύκλιο του υπουργού Στυλιανίδη. (Με αριθμούς, ονοματίζονται μόνο τα κελιά των φυλακών. Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να δίδει ονόματα στις σχολικές μονάδες, ονόματα διαπρεπών Ελλήνων της περιοχής που διακρίθηκαν είτε κατά τους εθνικούς αγώνες, είτε για την πνευματική ή πολιτιστική τους συνεισφορά εις την ιστορία και τον πολιτισμό, είτε επειδή διακρίθηκαν στα γράμματα, στις τέχνες, τον αθλητισμό).

Δε θα σταθώ τώρα στην άσχετη, αποπροσανατολιστική και παρελκυστική απόφαση του υπουργού. Άλλωστε όλοι οι υπουργοί παιδείας των τελευταίων χρόνων (20, 30...) το μόνο που ονειρεύονται είναι αλλαγές στο σύστημα εξετάσεων και εσχάτως στα ονόματα των σχολείων· ποτέ δεν τους απασχολεί η ουσία της παιδείας...

Θα σταθώ στην ελλιπή έως ανύπαρκτη σε πνευματικά ζητήματα παρουσία των εκπαιδευτικών και στην έλλειψη κατανόησης εκ μέρους τους του ρόλου τους. Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να καταθέσουν όλοι οι εκπαιδευτικοί πρόταση επαρκώς τεκμηριωμένη με το όνομα μιας προσωπικότητας που αναδείχτηκε ή έδρασε στην τοπική μας κοινωνία. Αυτό θα έδειχνε ενδιαφέρον, γνώση, ενασχόληση με τα πνευματικά ζητήματα...

Δυστυχώς όμως αυτά λείπουν από τους σημερινούς καθηγητές, κι όχι μόνο του Λυκείου Καλαμπάκας.

Προσωπικά πρότεινα το όνομα του Νικολάου Βέη, καθώς είναι μια προσωπικότητα που θαυμάζω και την έχω ως πρότυπό μου. Θα ήθελα να προτείνω κι άλλα ονόματα (είχα άλλωστε μια μεγάλη λίστα, όπως και όταν πρότεινα -τεκμηριωμένα- ονόματα για τις οδούς της Καλαμπάκας που εντάχθηκαν στο νέο σχέδιο πόλεως). Ντράπηκα όμως και απογοητεύτηκα από τη διαδικασία.