Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας, δεν θα αναφέρω το δημόσιο χρέος, ούτε την ανταγωνιστικότητα, ούτε την ανεργία. Θα αναφέρω την ατιμωρησία. Μια χώρα όπου κανείς δεν τιμωρείται ποτέ και για τίποτα, μια χώρα που λειτουργεί σε διαρκείς συνθήκες συμψηφισμού και συνενοχής, είναι αδύνατον να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Έτσι:
- Οι γιατροί διασφαλίζουν την ατιμωρησία των ασυνείδητων γιατρών που έχουν εξοντώσει ή βλάψει τους ασθενείς τους - είναι χαρακτηριστική η τραγική περίπτωση που αποκάλυψε «Το Βήμα» της περασμένης Κυριακής...
- Οι εκπαιδευτικοί εξασφαλίζουν την ατιμωρησία των άθλιων εκπαιδευτικών που διώκονται για παιδεραστία ή πορνεία ή διακίνηση ναρκωτικών.
- Οι συνδικαλιστές παρέχουν ασυλία στους δημόσιους υπάλληλους που κατηγορούνται για διαφθορά ή για παράβαση καθήκοντος ή ακόμη και για αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.
- Η Δικαιοσύνη κινείται με ρυθμούς τόσο αργούς που εκ των πραγμάτων οδηγούν στο ακαταδίωκτο όσων εμφανίζονται ενώπιόν τους.
- Οι βουλευτές διασφαλίζουν το απυρόβλητο του πολιτικού συστήματος μέσα από ασυλίες, νόμους περί ευθύνης υπουργών ή προσχηματικές εξεταστικές επιτροπές.
- Οι πανεπιστημιακοί προσφέρουν ανοχή στις συμμορίες που λυμαίνονται τα Πανεπιστήμια στο όνομα της «ελεύθερης διακίνησης ιδεών» - λες κι οι λοστοί, τα ρόπαλα και τα γιαούρτια ανήκουν στον χώρο των ιδεών...n Ακόμη και η επίθεση από κουκουλοφόρους εναντίον του υπόδικου διαιτητή Καλόπουλου έχει ηθικούς αυτουργούς τον Πιλάβιο και τον Βασάρα που οργάνωσαν την ατιμωρησία όλων των αλητών που μετείχαν στον κύκλωμα των στημένων αγώνων και προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες παραδείγματα όπου κάθε κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα δεν κοιτάει πρώτα πώς θα λειτουργήσει σωστά και αποδοτικά αλλά πώς θα οργανώσει την προστασία εκείνων που δεν κάνουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο και αξίζει να τιμωρηθούν γι' αυτό.
Δεν είμαι ο πρώτος φυσικά που επισημαίνει το φαινόμενο, ούτε το κάνω για πρώτη φορά. Δεν βλέπω, όμως, να μας απασχολεί όσο άλλα προβλήματα μικρότερης σημασίας ή κόστους. Και κυρίως δεν βλέπω να γίνεται κάτι για να αντιμετωπιστεί.
Ξέρετε γιατί; Επειδή η ατιμωρησία των ολίγων στηρίζεται στον ανομολόγητο φόβο των πολλών ότι μπορεί κι αυτοί κάποια στιγμή να βρεθούν στη θέση τους, ότι η ανομία αποτελεί κανόνα θεμιτό κοινωνικής συμπεριφοράς. Η συνενοχή και ο συμψηφισμός, δηλαδή, είναι προϊόντα μιας γενικευμένης ανασφάλειας - πέρα από την εγγενή ανικανότητα των πάσης φύσεων διωκτικών και πειθαρχικών διαδικασιών...
Με άλλα λόγια, η ατιμωρησία δεν είναι απλώς πρόβλημα. Είναι κοινωνικό φαινόμενο. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την ανοχή, το αντίθετο! Διαμορφώνει κυρίως μια πιεστική και επείγουσα απαίτηση για την κατάλυσή της.
Σχόλια