Αυτό που έζησα χθες στο σχολείο αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της οικονομικής εξαθλίωσης που βιώνουν οι καθηγητές. Συναδέλφισσα συγκέντρωνε από τους καθηγητές του σχολείου χρήματα, προκειμένου να αγοραστεί δώρο για το γιο άλλης συναδέλφισσας, που αρραβωνιάστηκε. Ζητούσε από κάθε συνάδελφο 7 (και ολογράφως: ΕΦΤΑ) ευρώ. Σχεδόν κανένας δεν είχε να δώσει! Όλοι -μεταξύ των οποίων κι εγώ!- πρόβαλαν κάποια δικαιολογία και υπόσχονταν πως θα φέρουν το ποσό τη Δευτέρα.
Φαντάσου: 7 ευρώ και με το δεκαπενθήμερο να έχει κατατεθεί πριν από δύο-τρεις μέρες!
Και έρχονται μετά και σου λένε: θα αξιολογηθείτε, εφαρμόστε αυτές τις πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας, διδάξτε 30 μαθητές ανά τμήμα εργαζόμενοι 30 ώρες την εβδομάδα, αγοράστε τις καινούργιες εκδόσεις για το εκπαιδευτικό σας αντικείμενο ή για παιδαγωγικά και διδακτικά ζητήματα, μετέχετε σε σεμινάρια-συνέδρια σε άλλες πόλεις... (Και μου 'ρχεται στο νου και ο λόγος που δεν πήγα στο τελευταίο σεμινάριο για φιλολόγους στα Τρίκαλα πριν από μερικές μέρες: δεν είχα χρήματα για βενζίνη!)
Φαντάσου: 7 ευρώ και με το δεκαπενθήμερο να έχει κατατεθεί πριν από δύο-τρεις μέρες!
Και έρχονται μετά και σου λένε: θα αξιολογηθείτε, εφαρμόστε αυτές τις πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας, διδάξτε 30 μαθητές ανά τμήμα εργαζόμενοι 30 ώρες την εβδομάδα, αγοράστε τις καινούργιες εκδόσεις για το εκπαιδευτικό σας αντικείμενο ή για παιδαγωγικά και διδακτικά ζητήματα, μετέχετε σε σεμινάρια-συνέδρια σε άλλες πόλεις... (Και μου 'ρχεται στο νου και ο λόγος που δεν πήγα στο τελευταίο σεμινάριο για φιλολόγους στα Τρίκαλα πριν από μερικές μέρες: δεν είχα χρήματα για βενζίνη!)
Σχόλια