Για τα πανηγύρια!

Το πανηγύρι του Αϊ-Λια στην Καλαμπάκα ανέκαθεν το μισούσα! Έκρινα -και έτσι είναι, εδώ που τα λέμε!- πως δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης. Παλιότερα (πολύ παλιότερα!) που δεν υπήρχαν (πολλά) μαγαζιά στην Καλαμπάκα, έρχονταν οι πλανόδιοι έμποροι, έρχονταν οι πραματευτές και φέρναν πράγματα που εδώ ο κόσμος δεν μπορούσε αλλιώς να βρει. Επιπλέον, διεξαγόταν και η ζωοπανήγυρη, η αγοραπωλησία δηλαδή ζώων.

Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Έκανα το λάθος να πάω φέτος στο πανηγύρι, με κύριο σκοπό να φωτογραφίσω πινακίδες με λάθη. Χαλάστηκα πολύ! Με το που πάτησα εκεί, στην αρχή του πανηγυριού είχε εγκατασταθεί ένας που πουλούσε κασέτες (!) και CD. Και είχε στη διαπασών ΗΛΙΘΙΟΤΑΤΗ μουσική, ιδανικό χαλί για ό,τι θα ακολουθούσε.

Κόσμο πολύ δεν είχε· ευτυχώς! Κάποιοι από την Καλαμπάκα και τα χωριά με (αυτά που νομίζουν ότι είναι) τα καλά τους ρούχα, περιφέρονταν αυτάρεσκα εδώ κι εκεί, χαζεύοντας.

Η κακογουστιά σε όλο της το μεγαλείο. Όπου και να κοιτούσες -από τις παράγκες, τις πλαστικές καρέκλες, την τσίκνα, τα παμπάλαια σκουριασμένα σίδερα των θλιβερών παιχνιδιών για τα παιδιά-, όλα απέπνεαν τον αέρα της κακογουστιάς, της κακομοιριάς, του περιττού.

Λάθη πολλά δεν βρήκα...