Τελικά, το σχολείο με απογοητεύει συνεχώς και εξακολουθητικά.
Τη Δευτέρα (26/10) που μας πέρασε, αφού ρώτησα τους μαθητές ενός τμήματος της πρώτης γυμνασίου για την προσεχή επέτειο και πήρα τις αναμενόμενες απαντήσεις για το Πολυτεχνείο που γιορτάζουμε μεθαύριο και τη χούντα και τους Τούρκους και το 1821 κι όλα μαζί έναν αχταρμά, άφησα κατά μέρος το μάθημα που είχαμε και σύντομα και περιεκτικά τούς μίλησα για τον 2ο Παγκόσμιο, τον Εμμανουέλε Γκράτσι, τον Μεταξά, το «Alors, c'est la guerre!» (…) την εαρινή επίθεση, την Κατοχή (στην Ελλάδα και ειδικά στην Καλαμπάκα), την πυρπόληση της πόλης μας, την απελευθέρωση, τον εμφύλιο.
Τα γράψαμε στον πίνακα, τα εξηγήσαμε, ρωτούσαν, απαντούσα κ.λπ.
Την άλλη μέρα, στην σχετική σχολική γιορτή, άκουσαν για τα γεγονότα, είδαν βίντεο και άλλο οπτικουακουστικό υλικό, φώναξαν Ζήτω!
Και σήμερα, που ξανακάναμε μάθημα μετά την επέτειο και την ένδοξη παρέλασή τους, τους ζήτησα να μου πουν, γραπτώς, όσα θυμούνταν απ’ αυτά που είπαμε λίγες μέρες πριν.
Εκτός από τρεις τέσσερις μαθητές, οι υπόλοιποι ΤΙΠΟΤΑ. Κάποιοι γράψαν κάτι για Πολυτεχνείο και χούντα και 1821 και 1453 και δεν συμμαζεύεται…
Σαν να μην έγινε ΠΟΤΕ το προχθεσινό μάθημα!
Και ναι, φταίμε οι κακοί καθηγητές, που δεν τα εξηγούμε, δεν ενδιαφερόμαστε, δεν επιμορφωνόμαστε, είμαστε τεμπέληδες και δεν κάνουμε μάθημα…
Αυτό όμως δεν εξηγεί το περιστατικό που μόλις ανέφερα. Αυτή την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ. Οι οποίοι στις μέρες που μεσολάβησαν έμαθαν ποιοι σημείωσαν τα γκολ με την τάδε ομάδα και ποιες χώρισαν με τον γκόμενό τους…
Δεν παλεύεται η κατάσταση!
Απογοήτευση…
Σχόλια