ΝΙΚΗΣΕ Η τηλεόραση. Μια νίκη απόλυτη και καταλυτική. Με μια τηλεπερσόνα, ειδήμονα του τηλεοπτικού καρναβαλισμού και της αισθητικής του ριάλιτι, να κερδίζει την πρώτη θέση σε ψήφους και τον «καναπέ» να βγαίνει πρώτο κόμμα. Πρώτη φορά, μάλιστα, όχι μόνο γνώρισε την απόλυτη απενοχοποίηση, αλλά αποθεώθηκε και ως «πολιτική στάση». Ο χαρακτηρισμός του μάλιστα κατ΄ ευφημισμόν ως αποχή διευκόλυνε να τον προσκυνήσουν απαξάπαντες οι λαϊκιστές του τηλεθεάματος, δικαιολογώντας επί μία ολόκληρη εβδομάδα τα αδικαιολόγητα. Γιατί σε μια δημοκρατία, το να στρέφει ο λαός την πλάτη στη διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι διαμαρτυρία, είναι σκανδαλώδης εγκατάλειψη της δημοκρατικής συνείδησής του στην εικονική πραγματικότητα των βολικών ερμηνειών της στα εκλογικά τηλεοπτικά σαλονάκια.
Και εκεί οι ερμηνείες κολάκευσαν την άρνηση της κάλπης, με τον ίδιο τρόπο που κολακεύουν προγράμματα υψηλής τηλεθέασης τα μεσημεριανάδικα γιατί αυτά εξασφαλίζουν τη δική τους ύπαρξη. Γι΄ αυτό και εντέλει η περιβόητη αποχή δεν κατέληξε παρά να είναι μια διαφορετική μορφή θριάμβου του τηλεοπτικού συντηρητισμού, που υπηρέτησε τον πολιτικό.
Όσο για την κρίσιμη στιγμή της ανακοίνωσης αποτελεσμάτων δημοσκοπήσεων την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες, οι κάρτες στην οθόνη για τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας έμοιαζαν με τηλεπαιχνίδι «50- 50». Οριακές οι διαφορές. Αυτό ωστόσο έδωσε στη βραδιά το κλίμα ενός ντέρμπι και στις χρωματιστές κάρτες με τα ποσοστά της Singular Logic τον ξαφνικό ρόλο να σώσουν την τιμή των δημοκρατικών «όπλων» αφού εκεί αποτυπώθηκε η πραγματική μάχη ψήφο με ψήφο που έδιναν οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι. Τα πάνελ όμως είχαν περάσει ήδη στην επόμενη ημέρα, την τρόικα και τα νέα μέτρα.
Πόπη Διαμαντάκου, εφ. Τα Νέα, 15/11/2010
Σχόλια