Τη στιγμή αυτή που γράφω κάθομαι σε μια καφετέρια στην Καλαμπάκα και διαβάζω την εφημερίδα μου. Στα διπλανά τραπέζια διάφορες παρέες απολαμβάνουν το καφεδάκι τους ή συζητούν, οι περισσότεροι χαμηλόφωνα. Εκτός από τέσσερις σ' ένα τραπέζι πιο πέρα...
Η μία, γρια και δύσμορφη (απ' έξω κι από μέσα) -πόσο ρατσιστής είμαι σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις!- ΦΩΝΑΖΕΙ σαν να βρίσκεται σε γήπεδο, σαν να μην υπάρχουν άλλοι γύρω της. Εννοείται πως το θέμα συζήτησης είναι πολύ αξιόλογο: κάτι για κεφτεδάκια ακούω και για κεράσια.
Νομίζω δε θ' αντέξω για πολύ ακόμα και θα τους βρίσω...
...Ευτυχώς, έφυγαν...
Σχόλια