ΣΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ εθνικό µας παραµύθι, αυτό που µας κάνει να διεκδικούµε µια ξεχωριστή θέση στον σύγχρονο κόσµο, φιγουράρει σε περίοπτη θέση ο πολιτισµός. Είµαστε, λέει, µια χώρα υψηλού πολιτισµού µε µεγάλη πολιτιστική παράδοση, πράγµα που πρέπει να µας εξασφαλίζει ιδιαίτερη µεταχείριση από τον υπόλοιπο πλανήτη.
ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ! Κι όποιος δεν το πιστεύει ή όποιος αρέσκεται να διατηρεί αυταπάτες δεν έχει παρά να ρίξει µια µατιά στην έρευνα για τον πολιτισµό που δηµοσίευσαν χθες «ΤΑ ΝΕΑ», µια δηµοσκόπηση που πραγµατοποιήθηκε για λογαριασµό της εταιρείας Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισµού. ΤΙ ΛΕΕΙ η έρευνα; ΠΡΩΤΟΝ, ότι το 90,1% των ερωτηθέντων δεν ξέρει πώς λέγεται ο υπουργός Πολιτισµού. Και µη µου πείτε ότι φταίει ο Γερουλάνος που δεν φρόντισε να γίνει γνωστός, διότι η άγνοια σηµαίνει ότι το 90% των Ελλήνων δεν αισθάνθηκε την ανάγκη µέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο να ρωτήσει πώς λέγεται ο υπουργός που ασχολείται µε τα πολιτιστικά – τέτοια σκασίλα είχαν!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ότι το 79,2% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι ο πολιτισµός είναι συνώνυµο της ψυχαγωγίας. Με άλλα λόγια, οι οκτώ στους δέκα Ελληνες θεωρούν ότι ο Ρουβάς ή ο Λαζόπουλος ή η Μενεγάκη ή η Βανδή ανήκουν στον χώρο του πολιτισµού – µαζί, ας πούµε, µε τη Μαρία Κάλλας, τον Κάρολο Κουν, την Κατίνα Παξινού και τον Μάνο Χατζιδάκι. ΤΡΙΤΟΝ, ότι το 73,8% δηλώνει πως δεν πηγαίνει ποτέ σε µουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους – το πραγµατικό ποσοστό µάλλον είναι υψηλότερο, αλλά µου φαίνεται ότι κάποιοι ντράπηκαν να το οµολογήσουν.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ, ότι το 80% πιστεύει πως στον χώρο του πολιτισµού υπάρχει διαφθορά και διαπλοκή. Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουότσον: οι µεγαλοεργολάβοι και οι µεγαλοεκδότες µοιράζουν τους καλούς ρόλους στα τσιράκια τους!
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, δεν µας αρέσει, αυτή είναι η αντίληψη για τον πολιτισµό του µέσου Ελληνα. Φταίει ασφαλώς η παιδεία µας. Φταίει το φτωχό πολιτιστικό περιβάλλον. Φταίνε τα µέσα ενηµέρωσης. Φταίει η άτιµη η κοινωνία. Ολα αυτά φταίνε, να το δεχτώ. Αλλά δεν µπορεί: όλο θα φταίνε και εκείνοι που δεν ρώτησαν να µάθουν το όνοµα του υπουργού Πολιτισµού! Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, βεβαίως, δεν διορθώνεται µε καταγγελίες, ούτε καν µε λόγια. Από κάπου πρέπει να ξεπηδήσει µια πολιτιστική δραστηριότητα που να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Αλλά κάπως πρέπει και το κοινό να την αναζητήσει. ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΤΕ, πάντως, ότι τρέφω αυταπάτες. Επί της ουσίας, το παιχνίδι είναι χαµένο. Διότι τα νέα παιδιά (εκεί που πραγµατικά παίζεται το παιχνίδι...) δεν θέλουν σήµερα να γίνουν σκηνοθέτες ή ζωγράφοι, αλλά τηλεοπτικοί σαλτιµπάγκοι και µοντέλα – για να µην πω κάτι χειρότερο...
Ι.Κ.Πρετεντέρης, εφ. Τα Νέα, 7/10/2010
Σχόλια