(...) Σήμερα, οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί, δικαιούνται ένα μεγάλο μπράβο: όχι μόνον γιατί πήραν αυτό που ήθελαν και το πήραν όλο, αλλά και γιατί φρόντισαν, αμέσως αφού το πήραν, να αμφισβητήσουν εν μέρει την ίδια τη συμφωνία καταστροφής την οποία μας επέβαλαν, καθώς επίσης και να ευτελίσουν εκ νέου τους Ελληνες πολιτικούς αρχηγούς που μόλις είχαν δεσμευθεί για όλα όσα τους απαιτήθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο, λέγοντας ότι λείπουν οι σφραγίδες, οι υπογραφές, ή τα… δακτυλικά αποτυπώματα. Επιπλέον, λίγο αργότερα, το βράδυ, μάθαμε από τον ίδιο τον πρόεδρο του Eurogroup ότι η χθεσινή συνεδρίαση ήταν περίπου ένα «κόλπο» για να αναγκαστούν οι αρχηγοί των κομμάτων να πάρουν αυτές τις αποφάσεις... Όλα αυτά, στη δημοκρατική ένωση της Ευρώπης του 21ου αιώνα…
Όμως το πιο θλιβερό είναι ότι έχουν και τη νομιμοποίηση να το πράξουν. Η ελληνική αναξιοπιστία έχει φτάσει πράγματι στο κόκκινο: ίσως μάλιστα αυτό δεν οφείλεται μόνον στα δύο χρόνια του «άλλα λέω άλλα κάνω». Ισως δεν οφείλεται καν στο συνεχές «συμφωνώ αλλά διαφωνώ» που καταντά ιλαρό. Ισως κατά βάθος να οφείλεται ακόμα και στο ίδιο το γεγονός ότι οι ελληνικές ηγεσίες δέχθηκαν να λάβουν τέτοιες αποφάσεις: πιθανώς, οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί σκέπτονται κάτι σαν «πώς μπορεί κανείς να εμπιστευθεί ηγεσίες που κάνουν ό,τι τους λένε και αποδέχονται τέτοια μέτρα; Τι ηγεσίες είναι αυτές; Που δεν απειλούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα;». Γιατί το 20% όλων αυτών των μέτρων και υπό τέτοιες συνθήκες, θα ήταν αδύνατο να το παρουσιάσουν οι ίδιοι στον δικό τους λαό, αν υπήρχε ποτέ ανάγκη… Αν το σκέπτονται, θα έχουν δίκιο.
Οι Γερμανοί τα πήραν όλα από την ελληνική πλευρά και τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Αλλά δεν τους αρκεί. Οδηγούν και στην εξαφάνιση του αστικού ελληνικού πολιτικού συστήματος. Θέλουν να μην υπάρχει ίχνος φωνής που να μπορεί να πει το παραμικρό. Απαιτούν την πλήρη και έμπρακτη κατάργηση της έννοιας πολιτική στην Ελλάδα. Κι έτσι που είναι αυτή η πολιτική, ίσως, τελικά, πραγματικά πρέπει να τους πει κανείς αυτό το μπράβο – μπορεί να είναι το μόνο στο οποίο «βοηθούν», αποτελειώνοντας όχι μόνον τη χώρα, αλλά και το πολιτικό σύστημα που την έφερε ως εδώ, αυτό το ίδιο που αποδέχθηκε σκυφτά τις εντολές τους. Και, στη θέση του, αναγεννούν ταχύτατα μια Αριστερά, μέσα από τις στάχτες της κοινωνίας και της Ιστορίας…
Όλα αυτά, οι Γερμανοί, τα επιβάλλουν, αλλά δεν τα τιμούν. Είναι στη δισυπόστατη φύση τους: ισοπεδώνουν, αλλά τιμούν εκείνους που αντιστέκονται. Όχι τους άλλους… Όταν, το 1941, κατέλαβαν τα οχυρά της Μακεδονίας, στο Ρούπελ και αλλού, οι τελευταίοι Ελληνες πολεμιστές που αναγκάστηκαν πλέον να παραδοθούν, μόλις βγήκαν έπειτα από μέρες λυσσαλέας αντίστασης απέναντι σε δυνάμεις ασύλληπτα υπέρτερες, συνάντησαν τα αγήματα των κατακτητών παραταγμένα, να τους αποδίδουν τιμές! Λίγο μετά, με την ολοκλήρωση της «Βαλκανικής εκστρατείας», ο ίδιος ο – δημοκρατικά εκλεγμένος – καγκελάριος Χίτλερ, εκφώνησε μπροστά στους βουλευτές του Ράιχ τον απόλυτο θαυμασμό του για τον Ελληνα στρατιώτη: τον μόνο, είπε ο ίδιος ο Χίτλερ, που τόσο ηρωικά τους αντιστάθηκε… Και έδωσε στους Ελληνες αιχμαλώτους, για τον ηρωισμό τους, προνόμια που σε καμιά άλλη κατεχόμενη χώρα δεν δόθηκαν.
Σήμερα, δεν υπάρχει φυσικά ούτε Χίτλερ, ούτε ναζισμός, ούτε όπλα, ούτε όλα αυτά. Υπάρχουν άλλα ζητήματα. Όμως, ακόμα περισσότερο, δεν υπάρχει κι ο παραμικρός θαυμασμός για τους αιχμαλώτους εκείνους «αξιωματικούς» που, τελικά, δεν αντιστάθηκαν…
Γεώργιος Μαλούχος, εφ. Το Βήμα, 10/2/2012
Σχόλια