Οι εκλογές της 6ης Μάη είναι μοναδικές στην πρόσφατη ιστορία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Για δύο λόγους. Σ’ αυτές τις εκλογές διακυβεύεται η συνέχιση ή η ανατροπή της «μνημονιακής» πολιτικής, της δανειακής σύμβασης και των συνεπειών της στην ελληνική κοινωνία. Ο άλλος λόγος όμως είναι ακόμη πιο ουσιαστικός. Για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες οι εκλογές δεν είναι αποτέλεσμα ούτε της λήξης της 4ετίας, ούτε επιλογή της κυβέρνησης. Αντίθετα. Επιβλήθηκαν από τον ίδιο τον λαό. Τα δυο χρόνια του «μνημονίου» η κοινωνική πλειοψηφία αντέδρασε με ποικίλους τρόπους (17 γενικές απεργίες και πολλές μικρότερες, πολυπληθείς συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και στις πλατείες πανελλαδικά, επί μέρους κινήματα ανυπακοής, αντίστασης και αλληλεγγύης) δηλώνοντας μ’ αυτό τον τρόπο την άρνησή της να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα, το νέο καθεστώς. Δηλώνοντας στην πραγματικότητα την άρνησή της να απογοητευτεί και να κατακερματιστεί σε εξατομικοποιημένες και μοιρολατρικές «μονάδες». Ο ελληνικός λαός δηλώνει – λόγω και έργω - ότι είναι παρών δίνοντας φωτεινό παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη και επηρεάζοντας καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις. Οι εκλογές της Κυριακής συμπυκνώνουν την ουσία αυτής της διαδικασίας και αντίστοιχα ορίζουν και το περιεχόμενο της απάντησης που θα προκύψει απ’ την κάλπη. Πρώτος στόχος η μεγαλύτερη δυνατή καθίζηση του δικομματικού κατεστημένου, η αδυναμία του να συγκροτήσει κυβέρνηση.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ
Ωστόσο χρειάζεται μιας σαφής απάντηση στο μείζον ζήτημα της σύγκρουσης με τις επιλογές των «ισχυρών» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Από τα κορυφαία στελέχη αυτών των οργανισμών μέχρι τους ντόπιους συνοδοιπόρους τους, το πολιτικοοικονομικό διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών, από τον πρόεδρο του ΣΕΒ μέχρι τα στελέχη των «μνημονιακών» κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σια), υποστηρίζουν σε όλους τους τόνους πως οποιαδήποτε αμφισβήτηση της δανειακής σύμβασης και των συνακόλουθων μέτρων σημαίνει έξοδος από το ευρώ, εθνική απομόνωση και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται στον αντίποδα. Προτείνει άμεση καταγγελία και ανατροπή της δανειακής σύμβασης, των μνημονίων και όλων των μέτρων που απορρέουν απ’ αυτά, αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και οικονομική ανασυγκρότηση με μοχλό ένα νέο δημόσιο, στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι των κομματικών πελατειακών σχεδιασμών. Με μέτρα όπως εθνικοποιήσεις – κοινωνικοποιήσεις των τραπεζών και των βασικότερων τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο, πρόγραμμα επείγουσας στήριξης της κοινωνικής πλειοψηφίας, του κόσμου της εργασίας με μέτρα κατά της ανεργίας, στήριξης των μισθών και των συντάξεων κ.λ.π. καθώς και την άμεση εξοικονόμηση πόρων από την σοβαρή φορολόγηση της εκκλησιαστικής επιχειρηματικότητας και περιουσίας και την μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.
Πρόκειται για απολύτως ρεαλιστική πρόταση που στηρίζεται αφενός στην ξεκάθαρη επιλογή της πολιτικής εκπροσώπησης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των αναγκών της έναντι των απαιτήσεων των δανειστών αλλά και των συμφερόντων μιας πολύ μικρής μειοψηφίας, του μεγάλου ντόπιου κεφαλαίου.
Αφετέρου στηρίζεται στην εκτίμηση για το βάθος και τις παραμέτρους της κρίσης της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αρχιτεκτονικής της ΕΕ. Όταν στην «κόκκινη ζώνη» της κρίσης χρέους βρίσκονται χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία των οποίων οι δανειακές ανάγκες είναι υποπολλαπλάσιες απ’ αυτές της Ελλάδας και ταυτόχρονα ο «ιερός κανόνας» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, το σύμφωνο του Ευρώ και οι συνακόλουθες συνθήκες φτάνουν να αμφισβητούνται από τον προσεχή πρόεδρο της Γαλλίας, τον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ, φωτογραφίζοντας τα αδιέξοδα στο επίπεδο της κορυφής της ΕΕ, τους ανταγωνισμούς που δημιουργούν ρωγμή στον ίδιο τον γαλλογερμανικό άξονα, η δυνατότητα άσκησης πολιτικής με χρήση επιθετικής στάσης – παύσης πληρωμών εντός ΕΕ και διεκδίκησης της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους – είναι απολύτως εφικτή επιλογή.
Μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να δημιουργήσει νέο υπόδειγμα διεξόδου από τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και της αυξημένης έως εκρηκτικής κοινωνικής έντασης σε πολλές και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλάζοντας το περιεχόμενο του «ρεαλισμού», δημιουργώντας ένα ντόμινο εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα ήταν και παραμένει ο «αδύνατος κρίκος» της ευρωπαϊκής κρίσης και μπορεί να μεταβληθεί από μια κυβέρνηση της αριστεράς σε «δυνατό κρίκο» που θα απελευθερώσει τις κοινωνικές δυνάμεις και τις πολιτικές εξελίξεις πανευρωπαϊκά.
Το ζήτημα της Δημοκρατίας
Κεντρικό ζήτημα σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι η Δημοκρατία και η Λαϊκή Κυριαρχία. Το στοιχείο που υποτίθεται ότι διαφοροποιούσε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την καπιταλιστική ζούγκλα των ΗΠΑ σήμερα έχει μπει στο στόχαστρο των ευρωπαϊκών ελίτ και περιστέλλεται ραγδαία. Στην Ελλάδα ταχύτατα και με άγριο τρόπο. Δεν μπορεί να υπάρξει μια πραγματικά διαφορετική, εναλλακτική, αντιμνημονιακή πολιτική που δεν θα συνοδεύεται από την διεύρυνση της δημοκρατίας, από την ίδια την ενεργή συμμετοχή του λαού στις εξελίξεις. Η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αλλά και τα θολά λαϊκιστικά δεξιά μορφώματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν είναι παρά το μακρύ χέρι του ίδιου συστήματος που επέβαλε τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την Αριστερά αλλά και για πολύ μεγάλα κοινωνικά τμήματα που διαδήλωναν στο Σύνταγμα φωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία…» το ζήτημα της Δημοκρατίας είναι απολύτως κεντρικό. Γι' αυτό και ο κρίκος που «δένει» όλη την εναλλακτική πολιτική πρόταση της αριστεράς είναι η οικοδόμηση θεσμών και διαδικασιών δημοκρατικού, κοινωνικού ελέγχου από τον ίδιο τον κόσμο της εργασίας και την λαϊκή πλειοψηφία σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής και πρώτ’ απ’ όλα στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία.
Την Κυριακή 6 Μάη το στοίχημα αφορά στην αλλαγή σελίδας σε Ελλάδα και Ευρώπη, στην πρώτη πράξη της αλλαγής του πολιτικού χάρτη, της αναγέννησης μια νέας, σύγχρονης και μαζικής παράταξης της αριστεράς. Αφορά στην εκλογική καταγραφή μιας πορείας αντίστασης του ελληνικού λαού που ξεκίνησε με τις μεγαλειώδεις εκδηλώσεις στις πλατείες, τις γειτονιές, τις σχολές και τους χώρους δουλειάς και θα συνεχιστεί μετά τις εκλογές με άμεσο στόχο την ανατροπή και την απελευθέρωση από τα δεσμά των δανειστών και των αποτυχημένων, σκληρών νεοφιλελεύθερων στρατηγικών και προοπτική τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ
Ωστόσο χρειάζεται μιας σαφής απάντηση στο μείζον ζήτημα της σύγκρουσης με τις επιλογές των «ισχυρών» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Από τα κορυφαία στελέχη αυτών των οργανισμών μέχρι τους ντόπιους συνοδοιπόρους τους, το πολιτικοοικονομικό διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών, από τον πρόεδρο του ΣΕΒ μέχρι τα στελέχη των «μνημονιακών» κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σια), υποστηρίζουν σε όλους τους τόνους πως οποιαδήποτε αμφισβήτηση της δανειακής σύμβασης και των συνακόλουθων μέτρων σημαίνει έξοδος από το ευρώ, εθνική απομόνωση και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται στον αντίποδα. Προτείνει άμεση καταγγελία και ανατροπή της δανειακής σύμβασης, των μνημονίων και όλων των μέτρων που απορρέουν απ’ αυτά, αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και οικονομική ανασυγκρότηση με μοχλό ένα νέο δημόσιο, στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι των κομματικών πελατειακών σχεδιασμών. Με μέτρα όπως εθνικοποιήσεις – κοινωνικοποιήσεις των τραπεζών και των βασικότερων τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο, πρόγραμμα επείγουσας στήριξης της κοινωνικής πλειοψηφίας, του κόσμου της εργασίας με μέτρα κατά της ανεργίας, στήριξης των μισθών και των συντάξεων κ.λ.π. καθώς και την άμεση εξοικονόμηση πόρων από την σοβαρή φορολόγηση της εκκλησιαστικής επιχειρηματικότητας και περιουσίας και την μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.
Πρόκειται για απολύτως ρεαλιστική πρόταση που στηρίζεται αφενός στην ξεκάθαρη επιλογή της πολιτικής εκπροσώπησης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των αναγκών της έναντι των απαιτήσεων των δανειστών αλλά και των συμφερόντων μιας πολύ μικρής μειοψηφίας, του μεγάλου ντόπιου κεφαλαίου.
Αφετέρου στηρίζεται στην εκτίμηση για το βάθος και τις παραμέτρους της κρίσης της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αρχιτεκτονικής της ΕΕ. Όταν στην «κόκκινη ζώνη» της κρίσης χρέους βρίσκονται χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία των οποίων οι δανειακές ανάγκες είναι υποπολλαπλάσιες απ’ αυτές της Ελλάδας και ταυτόχρονα ο «ιερός κανόνας» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, το σύμφωνο του Ευρώ και οι συνακόλουθες συνθήκες φτάνουν να αμφισβητούνται από τον προσεχή πρόεδρο της Γαλλίας, τον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ, φωτογραφίζοντας τα αδιέξοδα στο επίπεδο της κορυφής της ΕΕ, τους ανταγωνισμούς που δημιουργούν ρωγμή στον ίδιο τον γαλλογερμανικό άξονα, η δυνατότητα άσκησης πολιτικής με χρήση επιθετικής στάσης – παύσης πληρωμών εντός ΕΕ και διεκδίκησης της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους – είναι απολύτως εφικτή επιλογή.
Μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να δημιουργήσει νέο υπόδειγμα διεξόδου από τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και της αυξημένης έως εκρηκτικής κοινωνικής έντασης σε πολλές και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλάζοντας το περιεχόμενο του «ρεαλισμού», δημιουργώντας ένα ντόμινο εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα ήταν και παραμένει ο «αδύνατος κρίκος» της ευρωπαϊκής κρίσης και μπορεί να μεταβληθεί από μια κυβέρνηση της αριστεράς σε «δυνατό κρίκο» που θα απελευθερώσει τις κοινωνικές δυνάμεις και τις πολιτικές εξελίξεις πανευρωπαϊκά.
Το ζήτημα της Δημοκρατίας
Κεντρικό ζήτημα σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι η Δημοκρατία και η Λαϊκή Κυριαρχία. Το στοιχείο που υποτίθεται ότι διαφοροποιούσε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την καπιταλιστική ζούγκλα των ΗΠΑ σήμερα έχει μπει στο στόχαστρο των ευρωπαϊκών ελίτ και περιστέλλεται ραγδαία. Στην Ελλάδα ταχύτατα και με άγριο τρόπο. Δεν μπορεί να υπάρξει μια πραγματικά διαφορετική, εναλλακτική, αντιμνημονιακή πολιτική που δεν θα συνοδεύεται από την διεύρυνση της δημοκρατίας, από την ίδια την ενεργή συμμετοχή του λαού στις εξελίξεις. Η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αλλά και τα θολά λαϊκιστικά δεξιά μορφώματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν είναι παρά το μακρύ χέρι του ίδιου συστήματος που επέβαλε τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την Αριστερά αλλά και για πολύ μεγάλα κοινωνικά τμήματα που διαδήλωναν στο Σύνταγμα φωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία…» το ζήτημα της Δημοκρατίας είναι απολύτως κεντρικό. Γι' αυτό και ο κρίκος που «δένει» όλη την εναλλακτική πολιτική πρόταση της αριστεράς είναι η οικοδόμηση θεσμών και διαδικασιών δημοκρατικού, κοινωνικού ελέγχου από τον ίδιο τον κόσμο της εργασίας και την λαϊκή πλειοψηφία σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής και πρώτ’ απ’ όλα στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία.
Την Κυριακή 6 Μάη το στοίχημα αφορά στην αλλαγή σελίδας σε Ελλάδα και Ευρώπη, στην πρώτη πράξη της αλλαγής του πολιτικού χάρτη, της αναγέννησης μια νέας, σύγχρονης και μαζικής παράταξης της αριστεράς. Αφορά στην εκλογική καταγραφή μιας πορείας αντίστασης του ελληνικού λαού που ξεκίνησε με τις μεγαλειώδεις εκδηλώσεις στις πλατείες, τις γειτονιές, τις σχολές και τους χώρους δουλειάς και θα συνεχιστεί μετά τις εκλογές με άμεσο στόχο την ανατροπή και την απελευθέρωση από τα δεσμά των δανειστών και των αποτυχημένων, σκληρών νεοφιλελεύθερων στρατηγικών και προοπτική τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Σχόλια