Μαλούχος Γεώργιος, εφ. Το Βήμα, 29/12/2012
Αν αυτό δεν αποκαλείται εσχάτη προδοσία, τότε ο όρος θα πρέπει να σβηστεί από τη γλώσσα: να είσαι ο υπουργός Οικονομικών που οδήγησες τη χώρα στο διεθνή οικονομικό έλεγχο, να έχεις στη διάθεσή σου έναν κατάλογο με προς έλεγχο πολίτες που σ' τον έχει δώσει η Γαλλίδα συνάδελφός σου, για να βοηθήσει τη χώρα σου να πατάξει το οικονομικό έγκλημα, ο κατάλογος αυτός να εξαφανίζεται μυστηριωδώς επί δύο και πλέον χρόνια, να έρχεται μετά στην επιφάνεια, να διασταυρώνεται εκ νέου με τον αυθεντικό, να αποδεικνύεται αλλοιωμένος και, τελικά, η αλλοίωση να αφορά συγγενικά σου πρόσωπα. Λοιπόν; Πώς λέγεται όλο αυτό;Ο Παπακωνσταντίνου υπήρξε ο αρχιτέκτονας της ελληνικής καταστροφής. Χειρίστηκε τα πάντα προσωπικά, αποκομμένος, μόνος του, χωρίς κανέναν έλεγχο. Απαίτησε και έλαβε όλες τις εξουσίες, για να «διαπραγματευθεί» τη «σωτηρία» της χώρας. Κατάφερε να βγάλει κάθε άλλο παράγοντα του πολιτεύματος εκτός μάχης.
Ήθελε να έχει το απόλυτο ανεξέλεγκτο. Και ήθελε να περάσει τα πάντα μέσα σε ένα νόμο, αν ήταν δυνατόν, σε ένα άρθρο. Με αυτή τη δύναμη και επικαλούμενος μια καταστροφή της οποίας υπήρξε πρωταγωνιστής, έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα για γενιές ολόκληρες. Χειρίστηκε τα πάντα με εξουσία αυτοκρατορική. Και, σήμερα, κοντά τρία χρόνια μετά, αποκαλύπτεται ότι πράξεις και παραλείψεις του στην εποχή της παντοδυναμίας του, είχαν ιδιοτελή κίνητρα. Την ώρα που ρήμαζε και παρέδιδε τη χώρα, φρόντιζε για την οικογένεια.
Αυτός, που αρνήθηκε να δανειστεί η Ελλάδα όταν ακόμα μπορούσε από τις «αγορές», αυτός, που μιλώντας για «τιτανικό» έφερνε την καταστροφή πιο κοντά, που κατηγορούσε διεθνώς το κράτος που εκπροσωπούσε με τρόπο πρωτοφανή για τα διεθνή δεδομένα. Αυτός ο άνθρωπος, που πήρε την Ελλάδα στο λαιμό του, είχε το ήθος να «ξεχάσει» ένα στικάκι που αφορούσε, κυριολεκτικά, τα του οίκου του –κι αυτά είναι που ξέρουμε σήμερα: μένει να δούμε τι άλλο θα μάθουμε στο μέλλον, για έναν άνθρωπο που η αξιοπιστία του και τα κίνητρά του είναι πλέον κάτω από το ναδίρ. Για κάποιον που θα «μας έκανε ανθρώπους» -αυτά δεν έλεγε κι εκείνος κι όλη η πολιτική παρέα του Παπανδρέου;…
Γιατί δεν είναι μόνον αυτός: είναι εξίσου και ο πολιτικός του προϊστάμενος, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, του έδωσε όλη αυτή την κάλυψη για να πετύχει αυτά που ήθελε. Του έδωσε την πλήρη, την απόλυτη εξουσία. Χωρίς τον Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου δεν υπήρχε. Όλη του αυτή η δύναμη, ήταν δοτή και πήγαζε απευθείας από τον πρωθυπουργό. Ο Παπανδρέου έχει αντίστοιχη ευθύνη.
Αυτοί οι άνθρωποι κατέστρεψαν έναν τόπο ολόκληρο. Ξεκλήρισαν γενιές μέσα σε λίγους μήνες. Άνοιξαν ένα καταστροφικό δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Ήταν φυσικά, τότε, τα αγαπημένα παιδιά των «έξω», όπως και πολλών «μέσα» στη χώρα. Όποιος μιλούσε για τα πεπραγμένα τους, για την καταστροφή που σπέρνανε, ήταν γραφικός, λαϊκιστής, δημαγωγός, ανεύθυνος, δεν ήταν «ευρωπαίος», δεν ήταν καν πατριώτης.
Γιατί πατριώτης ήταν ο Παπακωνσταντίνου. Ας τον χαίρονται τώρα όλοι εκείνοι οι φίλοι του λοιπόν, που, φυσικά, όλα αυτά, σήμερα πια, (κάνουν πως) τα έχουν ξεχάσει. Είτε θυμούνται είτε όχι, ο τόπος αυτός τους πλήρωσε ακριβά.
Σχόλια