Σπυρίδων Βλιώρας

Γεια σου, Απρίλη, γεια σου, Μάρτη και πικρή Σαρακοστή, βάζω πλώρη και κατάρτι και γυρεύω ένα νησί που δε βρίσκεται στο χάρτη. Το κρατάνε στον αέρα τέσσερα χρυσά πουλιά, δε γνωρίζω εκεί πέρα ούτε κλέφτη ούτε φονιά ούτε μάνα και πατέρα. Τα λουλούδια μεγαλώνουν κάθε νύχτα τρεις οργιές, τις ακρογιαλιές ισκιώνουν και τα δέντρα στις πλαγιές σαν καβούρια σκαρφαλώνουν. Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι όλ’ αγιάζουνε μεμιάς, πιάνεις του Θεού το χέρι και τα κύματα ακουμπάς σαν αγριοπεριστέρι. Γεια σας, έχτρες, γεια σας, μίση και γινάτι καθενός, άμα βρεις το ερημονήσι, όλα τ’ άλλα είναι καπνός, μια φορά να το ’χεις ζήσει». Οδυσσέας Ελυτης, Το Ερημονήσι, «Τα Ρω του Έρωτα», 1972

Χατζιδάκις ή Νίνο;

Τις προάλλες είχα βάλει στους μαθητές της Α' Λυκείου ν' ακούσουν μελοποιημένη ποίηση (όπως συχνά κάνω). Μεταξύ άλλων, ακούσαμε και αρκετά τραγούδια απ' τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Ενώ οι περισσότεροι παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και κάποιοι απλώς αδιάφορα (ωραία, χάνουμε μάθημα -Νεοελληνική Λογοτεχνία), ορισμένοι αντέδρασαν. "Α, κύριε, τι ύπνο μάς βάλατε ν' ακούσουμε; Δεν έχετε κάνα Νίνο;" Προσπάθησα κάτι να ψελλίσω για την αλλοτρίωση που έχουν υποστεί κυρίως από την τηλεόραση, καθώς και να υπερασπιστώ την επιλογή μου, μιλώντας σε μουσικό και λογοτεχνικό επίπεδο. Όταν κατάλαβα ότι προσπαθούσα να πείσω πως ο Χατζιδάκις είναι καλύτερος από το Νίνο, μούντζωσα τον εαυτό μου και σιώπησα. Μπορεί οι αντιδράσεις να ήταν από λίγους, γεννούν όμως μια απογοήτευση. Δεν πρέπει να επιτρέψω να με καταβάλει. Πρέπει οι καθηγητές να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε...

Από το Blogger