Περινόηση (β'-α’-,βs’)

   Τις ημέρες αυτές η ευρύτερη περιοχή της Καλαμπάκας έζησε έντονα τις τραγικές στιγμές που συνεπάγεται η δολοφονία που έλαβε χώρα και η συνακόλουθη φυγή του δραπέτη. Όλοι αισθανθήκαμε κάποια συναισθήματα που κυμαίνονται από απλή αγωνία έως και φόβο. Πολύ περισσότερο οι κάτοικοι της Τρυγόνας (έτσι γράφεται η ρημάδα η λέξη και όχι Τριγόνα, Τριγώνα, Τρυγώνα ή όπως αλλιώς την είδαμε γραμμένη) και των γύρω περιοχών. Ακόμα και στην Καλαμπάκα φίλοι και γνωστοί, όταν τους χτυπούσε κάποιος το κουδούνι, φοβόταν να ανοίξουν. Και παρόλο που δεν το παραδεχόμουν, δυσκολευόμουν ν’ αφήσω το γιο μου να πάει μόνος του στην κεντρική πλατεία να παίξει.    Αυτό όμως που με ξένισε και με στενοχώρησε ήταν οι συμπατριώτες μου που είδα έξω από το αστυνομικό τμήμα Καλαμπάκας να προπηλακίζουν και να γιουχάρουν τον Αλβανάκο, που στο κάτω κάτω ήταν γνωστό πως δεν είχε συμμετάσχει στη δολοφονία. Φυσικά είμαι της πεποίθησης πως ούτε προς τον Ρώσο, αν είχε συλληφθεί, θα έπρεπε να επιδείξει κάποιος μια τέτοια συμπεριφορά. Γενικά άκουσα αρνητικά σχόλια απ’ τους Καλαμπακιώτες γι’ αυτή την συμπεριφορά των συμπατριωτών μας. Θα ήθελα να σταθώ σε κάτι ακόμα: Ακούστηκε στην τηλεόραση η μαρτυρία πως ο Ρώσος κακοποιήθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας, πως βασανίστηκε άγρια. Αν μπορούμε να υποθέσουμε σωστά, ο άνθρωπος αυτός είχε απόλυτη ανάγκη από ψυχιατρική βοήθεια, ιδίως μετά το φόνο που είχε διαπράξει στην Κέρκυρα [«Σκότωσα για να δω πώς είναι να σκοτώνεις»(!)].    Προεκτείνω λίγο το συλλογισμό μου: θα μπορούσε να έχει θεραπευτεί, αν του είχε παρασχεθεί η ενδεικνυόμενη βοήθεια, να έχει μεταμεληθεί για την αποτρόπαια πράξη του και να έχει «σωφρονιστεί». Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση Αγίων που πριν ήταν φονιάδες ή ληστές, όπως ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας. Αντί για βοήθεια όμως έλαβε βασανιστήρια και απομόνωση.    Μου λείπει τέλος ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ: Πώς και ήρθε ο Ρώσος στην Ελλάδα να εργαστεί. Γιατί έφυγε από τη Ρωσία; Έχει μανούλα να τον κλάψει, όπως θρηνήσαμε όλοι το χαμό των δύο αστυνομικών; (Αλήθεια: ο ένας αστυνομικός καθόταν αμέριμνος στο τιμόνι και ο άλλος άφηνε κατά μέρος το όποιο όπλο του και προσπαθούσε να τους λύσει για την σωματική τους ανάγκη. Ήταν τόσο αφελείς ή δε θα μάθουμε ποτέ τι έγινε ακριβώς...)