Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες όσα συμβαίνουν στο Ιράν και τις αντιδράσεις Ισραηλινών, Αμερικανών, Ελλήνων (;) και άλλων. Χαίρομαι που βλέπω τις Ηνωμένες Πολιτείες να ζορίζονται και να στριμώχνονται. Οι σπασμωδικές κινήσεις που κάνουν και οι άστοχες εν πολλοίς ενέργειες στις οποίες προβαίνουν δείχνουν την αγωνία και τον επιθανάτιο ρόγχο τους. Προδίδουν την αρχή του τέλους.
Δεν είναι τόσο ο ιρανός πρόεδρος και ο ιρανικός λαός που τους μπαίνει στο μάτι. Είναι αφενός η ομάδα των κρατών της Λατινικής Αμερικής που αθόρυβα (για τα δικά μας άχρηστα -τηλεοπτικά κυρίως- Μέσα) προωθούν τα εθνικά τους συμφέροντα σε βάρος των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών· και αφετέρου ο άτυπος συνασπισμός Ρωσίας και Κίνας, που όλο και έρχονται στο προσκήνιο και αναδεικνύονται, κυρίως η Κίνα, σε υπερδυνάμεις, ικανές να πουν το μεγάλο όχι στον μέχρι πρότινος κυρίαρχο αμερικανικό παράγοντα.
Δεν ξέρω αν οι σπασμωδικές κινήσεις Ισραήλ και Η.Π.Α. οδηγήσουν σε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δεν ξέρω αν η Κίνα αποτελέσει χειρότερο επικυρίαρχο από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο μέλλον (το πιθανότερο)...*
Αισιοδοξώ όμως πως η ανακάλυψη φθηνών και αποτελεσματικών τρόπων χρήσης της δύναμης του υδρογόνου για την παραγωγή ενέργειας και η συνακόλουθη ενεργειακή αυτονομία των κρατών)...* * (που βέβαια πολύ δύσκολα θα έρθει) ίσως προοιωνίζονται ένα καλύτερο αύριο...
Μέχρι τότε αγωνιούμε, στη μεταβατική εποχή που ζούμε.
Σχόλια