Τόλμησα κάποτε να γράψω πως δεν θα ήταν ούτε άδικο ούτε άστοχο αν κάθε χρόνο στο τέλος της σχολικής (και πανεπιστημιακής) χρονιάς με τρόπο άκρως τελετουργικό, παραδειγματικό και δημόσιο, κληρωνόταν από το σύνολο των δασκάλων (κάθε βαθμίδας) ένας και εκτελείτο από μεικτό απόσπασμα γονέων και μαθητών - φοιτητών στην Πλατεία Συντάγματος. Γιατί πίσω από κάθε ανωμαλία που συμβαίνει, κάθε ρωγμή, κάθε λύση της συνοχής του κοινωνικού ιστού υπάρχει πάντα υπεύθυνος ο ανώνυμος Δάσκαλος. Είτε γνωρίζει είτε αγνοεί τη δουλειά του. Γιατί, αν γνωρίζει το χρέος του και το προδίδει, δεν είναι λιγότερο ένοχος από τον άλλο που δεν το γνωρίζει και αμείβεται για πράγμα που αγνοεί.
Δάσκαλοι βρίσκονται πίσω από κάθε αποτυχία μαθητή, κάθε παραβατική, εγκληματική, ανήθικη ενέργεια άπλαστων ανθρώπων. Δάσκαλοι που πλήττουν, που περιφρονούν, που αδιαφορούν, που βασανίζουν, δημιουργούν κοινωνίες ανισόρροπες. Δεν υπάρχουν καλοί δάσκαλοι; Πολλοί. Αλλά ανέχονται τους άλλους.
Άρα, στο ίδιο τσουβάλι προς κλήρωση και εκτέλεση. Και μακάρι να πέσει ο κλήρος στον γράφοντα, αν πρόκειται η εκτέλεσή του να ταρακουνήσει λίγο υπνώττουσες συνειδήσεις.
Σχόλια