Θλίψη προκαλούν οι πρόσφατες πυρκαγιές στη Χαλκιδική, Λακωνία και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως θλίψη και οργή προκαλεί κάθε πυρκαγιά που καίει και αφανίζει πανίδα, χλωρίδα, ανθρώπινες κατασκευές, ανθρώπους...
Έχω όμως να παρατηρήσω τα εξής:
Στην Πίνδο εδώ δίπλα μας σπάνια ακούμε για φωτιές. Η Βάλια Κάλντα κάηκε κάνα δυο φορές, αλλά σήμερα εξακολουθεί και θάλλει καλύτερα απ' ό,τι στο παρελθόν!
Στο Άγιο Όρος πριν χρόνια η καταστροφική πυρκαγιά αφάνισε χιλιάδες στρέμματα δάσους, αλλά σήμερα ένα θαυμάσιο δάσος με δέντρα νέα σε ηλικία ξεφύτρωσε στη θέση του καμένου
Τι το ψάχνουμε λοιπόν και κοπτόμαστε κάθε φορά που καιγόμαστε; Εκτός των άλλων προληπτικών και κατασταλτικών μέτρων, χρειάζονται τα εξής απλά: Απαγόρευση βόσκησης σε καμένο χαρακτηρισμένο δάσος, απαγόρευση οικοπεδοποίησης και κτισίματος κάθε είδους κτισμάτων, παραδειγματικό γκρέμισμα των αυθαιρέτων και κυρίως: Μια και έχει καταργηθεί η θανατική ποινή -δυστυχώς, για κάτι τέτοια κατακάθια!-, ισόβια φυλάκιση στα καθίκια που καίνε, χτίζουν, βοσκούν και δεν ξέρω 'γώ τι άλλο διεστραμμένο κάνουν. Πώς αλλιώς πρέπει να τιμωρηθεί η εκούσια, αποτρόπαιη και δολερή πράξη του εμπρησμού και της επακόλουθης δολοφονίας ανθρώπων και περιβάλλοντος στην οποία προβαίνουν;
ΥΓ: Άκουσα προχθές στην τηλεόραση, την ώρα που κατόπιν εορτής δημαρχαίοι και νομαρχαίοι βγήκαν να καθαρίσουν κάτι ρέματα, κάποιον ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ να διαμαρτύρεται· και στην παρατήρηση του νομάρχη, "μα αυτό που θέλουμε να καθαρίσουμε είναι ρέμα", αυτός απάντησε: "Το ρέμα είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΜΟΥ!!!"
Στην ΠΥΡΑ...
Σχόλια