ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ότι ο Πολ Τόµσεν είναι ο σοβαρότερος της τρόικας. Οι χθεσινές δηλώσεις του, για παράδειγµα, φωτίζουν µε διαφορετικό τρόπο τη σύγχυση των ηµερών.
ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΤΟΜΣΕΝ; Τρία (επιτρέψτε µου να πω) αυτονόητα πράγµατα.
ΠΡΩΤΟΝ, ότι δεν πρέπει να γίνει νέα περικοπή σε µισθούς και συντάξεις και ότι τα φορολογικά βάρη είναι ήδη «πολύ υψηλά».
∆ΕΥΤΕΡΟΝ, ότι το µεγάλο πρόβληµα είναι το ∆ηµόσιο – εννοώντας, φυσικά, ότι δεν έχει προχωρήσει τίποτα.
ΤΡΙΤΟΝ, ότι αυτό που χρειάζεταιτώρα είναι επιτάχυνση των µεταρρυθµίσεων στον δηµόσιο τοµέα.
ΝΑ ΤΟΣ Ο ΛΟΓΙΚΟΣ άνθρωπος. Μας λέει ότι «το πρόβληµά σας, κύριοι, είναι το κράτος». Και όσο το πρόβληµα παραµένει το κράτος δεν έχει κανένα νόηµα να κόβεις µισθούς και συντάξεις ή να αυξάνεις τους φόρους.
ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση δεν σηκώνει τα µανίκια (που έλεγε και προεκλογικά ο Πρωθυπουργός) να ασχοληθεί σοβαρά µε το κράτος; Γιατί δεν βάζει πραγµατικά χέρι στις ∆ΕΚΟ, τους αναρίθµητους φορείς και οργανισµούς του ∆ηµοσίου; Ποιος την εµποδίζει να το κάνει; Η έλλειψη συναίνεσης; Ή το κεφάλι τους; ΝΑ ΠΑΡΩ ένα παράδειγµα. Η ΕΛΛΑ∆Α διαθέτει έναν δηµόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, κανένα πρόβληµα και να τον χαίρεται. Πείτε µου, όµως, για ποιον λόγο αυτός ο δηµόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας πρέπει να διαθέτει τρία κανάλια εθνικής εµβέλειας, τέσσερα ψηφιακά κανάλια, είκοσι εννέα (!) ραδιοφωνικούς σταθµούς (επτά µε έδρα την Αθήνα, τρεις µε έδρα τη Θεσσαλονίκη και δεκαεννέα σε ολόκληρη την Ελλάδα), δύο µουσικά σύνολα, εκδόσεις κ.λπ.;
∆ΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καµία λογική απάντηση. Και επί δεκαεννέα µήνες η κυβέρνηση δεν κάνει καµία προσπάθεια να την αναζητήσει. Αυτό που ισχύει στη ραδιοτηλεόραση, ισχύει σε όλα τα µήκη και πλάτη του κράτους. Έχουµε ένα κράτος που µας βουλιάζει.
ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ τι πληρώνει τώρα η χώρα; Ότι επί της ουσίας σε αυτό το επίπεδο δεν έχει γίνει έως τώρα τίποτα. Με αποτέλεσµα να πιέζουν τώρα την κυβέρνηση να τα κάνει όλα. ∆ιότι, σε αντίθεση µε την κυβερνητική αµεριµνησία, οι Ευρωπαίοι αρνούνται να καταλάβουν πώς γίνεται να ξέρεις το πρόβληµα και να µην κάνεις τίποτα να το αντιµετωπίσεις. Ή να κοροϊδεύεις την κοινωνία λέγοντας ότι θα πουλήσεις µετοχές της ∆ΕΗ ή του Ταµιευτηρίου.
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, δηλαδή, να µεταφέρεις όλο το βάρος και όλο το κόστος της κρίσης στον ιδιωτικό τοµέα, αλλά να αφήνεις ανέγγιχτο εκείνο που αποτελεί την ουσία του προβλήµατος; Έχει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση; Να το δεχθώ. Ωστόσο, το οικονοµικό κόστος που πληρώνουµε οι υπόλοιποι είναι πολύ µεγαλύτερο!
Γιάννης Πρετεντέρης, εφ. Τα Νέα, 19/5/2011
Σχόλια